ما دراین مقاله به بررسی نکاتی در مورد روکش کابل های ضد آتش می پردازیم که در این رابطه ذکر مقدمه ذیل ضروری می باشد. تا دهه هفتاد میلادی میزان استحکام سیم و کابل های برق، تنها در برابر آتش مورد ارزیابی قرار می گرفت.
ایجاد مقاومت در برابر اتش با استفاده از بعضی پلیمرها مثل پی وی سی، پلی کلروپرن، پلی اتیلن کلرور سولفونه و کلرو پارافین تا حدودی قابل کنترل است اما اگر اتش سوزی مهیبی اتفاق بیفتد اجزای تشکیل دهنده پلیمرها تجزیه می شوند و با انتشار بخارات اسیدی هالوژن دار اثرات منفی بسیاری به جا می گذارد.
دود اسیدهای منتشر شده سفید رنگ ،خورنده و بسیار سمی و خطرناک است این موارد برای انسان ها و تجهیزات بکاررفته در محیط بسیار خطرناک است پس نتیجه میگیریم که معایب و مضرات استفاده از پلیمرهایی که خود خاموش می شوند بیشتر از نکات مفید آن است.
استفاده گسترده از وسایل حمل و نقل عمومی و لزوم رعایت ایمنی وامنیت مسافران به عنوان یک عامل بسیار مهم است که سبب انجام تحقیقات بیشتر برای پیدا کردن مواردی شد که اولا انتشار بخارهای اسیدی ناشی از پلیمرهای مورد استفاده در سیم و کابل را کم کند و همچنین در مرحله بعد با استفاده از پلیمرهای اولفینی که حاوی مقادیر زیادی از پرکننده های گرماگیر هستند، آزاد سازی بخارات اسیدی به طور کلی منتفی شود.
مواد بدون هالوژن
مقاومت سیم و کابل به تمامی اجزای آن بستگی دارد، به همین دلیل ابتدا به ساکن روکش کابل به شکلی طراحی می شود که خود خاموش شونده یا ضد آتش باشد.
پرکننده های گرماگیر که معمولا از اکسیدهای فلزی تشکیل یافته اند از نظر ویژگی های الکتریکی مورد نیاز برای پوشش کابل ضعیف هستند و به همین دلیل استفاده از آن ها در عایق کابل با محدویت های زیادی همراه است. و از طرف دیگر استفاده از این پرکننده ها به مقدار زیاد مختصات مکانیکی محصول را کم می کند. و پروسه تولید را با مشکل مواجه می کند.
پس در مرحله اول پلیمری روکش کابل با در نظر گرفتن اینکه خود خاموش شونده باشند طراحی می شوند و اگر مشخصه خود خاموش شوندگی آن برای مصرف کافی نباشد عایق نیز با در نظر گرفتن همین ویژگی ساخته می شود.
بهبود و گسترش شیوه های آزمایش و انتشار مختصات لازم برای کابل هایی که در مکان های خاص به وسیله سازمان هایی که مصرف کننده هستند به نوعی راهنمای تیم تحقیقاتی فرمول سازان بوده است. در همین راستا آزمایش هایی بر روی سیم های افشان انجام گرفته که به ارزیابی بهتر انتشار آتش در کابل های افشان منجر شده است.
پخت روکش کابل موجب استحکام بیشتر مختصات مکانیکی و حرارتی در مدت طولانی می شود اما به دلیل اینکه این کار به دلیل مشکلات فرآیندی به طور متناوب امکان ندارد. نیاز است از مواد گرمانرم فاقد هالوژن بکار برده شود. که این کار نیاز به پشتوانه تحقیقاتی بالا برای بدست اوردن فرمولاسیون درست دارد.
همچنین پارامتری به نام ضریب دمایی ارزیابی بیشتری از رفتار پلیمر در برابر آتش را به ما نشان می دهد.انداره گیری این پارامتر در دمایی نزدیک به دمای اتش انجام می گیرد و ارزش اطلاعاتی بالایی دارد.
با توجه به حفظ امنیت و رعایت نکات استاندارد و حذف اثرات ناشی از استفاده از مواد هالوژن دار به حدی است که راه حل پلیمرهای بدون هالوژن را به راحتی توجیه کند. قیمت این پلیمرها بالاتر است و نیاز به تحقیقات زیربنایی و سرمایه گذاری زیاد دارد با این حال استفاده از آن در مکان های عمومی پرجمعیت مثل تونل ها ، وسایط حمل و نقل عمومی شهری ، سینما ، بیمارستان و برج های مسکونی ارجحیت دارد.
همچنین کابل هایی که در اماکن عمومی و سیستم های اضطراری نظیر مدارهای آژیر اطفا حریق و سیستم های روشنایی اضطراری مورد استفاده قرار می گیرند باید به عنوان ابتدایی ترین موارد ، سلامت انسان ها را با انتشار گازهای اسیدی و سمی با خطر روبه رو نکند و به طور مداوم جریان برق را عبور بدهند این کابل های برق باید خفه کننده اتش و کم دود باشند.
بدین معنا که این کابل ها نباید با ار بین رفتن منشا اتش به سوختن ادامه دهند و یا اتش را به جای دیگر منتقل کنند، و یا دودی ایجاد کنند که جلوی دید انسان را بگیرد.
رزین های پلی اترامید و کوپلیمرهای سیلوکسان ، انواعی از پلیمرهای مهندسی گرمانرم هستند که کارایی بالا و سهولت فرایند را در کنار یکدیگر دارند .
هر دو پلیمر سخت ترین شرایط مورد نظر از لحاظ ضد شعله را براورده می سازند بدون اینکه نیازی به استفاده از هالوژن داشته باشند.همچنین انعطاف پذیری و نرمی فوق العاده ای دارند.
شرایط استاندارد کابل های فوق بسیار سخت گیرانه است و می بایست تحت استاندارد های تابعه، شعله با دمای تا ۸۵۰ درجه سانتی گراد را بیش از یک ساعت تحمل نماید.
ویژگی بازدارندگی از آتش در پلیمرهای فاقد هالوژن ، سمی بودن و خوردندگی و سوختن مواد پلیمری در آتش سوزی را کاهش می دهد. که این مطلب در حال حاضر یکی از سرفصا های اصلی در حوزه صنایع سیم وکابل می باشد.
در نصب کابل های الکتریکی در قطار و کشتی موادی مورد تایید هستند که علاوه بر خصوصیاتی که در بالا به آن ها اشاره شد، دارای مقاومت در برابر حرارت باشند.
به عنوان نمونه رزین های پلی اترامید و کوپلیمرهای سیلوکسان، نوعی از پلیمرهای گرمانرم می باشند که بسیار مقاوم و خاصیت ضد شعله بودن را دارند و نیازی به استفاده از هالوژن ندارند. همچنیم این مواد بسیار نرم و انعطاف پذیر هستند که از جمله مزیت های آن ها محسوب می شود.
No comment